Waarom de Gouden Schoen voor Janice Cayman niet zo'n verrassing is

Janice Cayman is in vele opzichten een pleitbezorgster geweest voor de Belgian Red Flames. Een klein decennium geleden was ze een van de allereersten die het probeerde in de Verenigde Staten en er een paar mooie jaren had.

Bij Juvisy was ze jarenlang sterkhoudster en zorgde ze met een eerder middelmatige ploeg vaak voor betere resultaten, ondertussen deed ze ook bij de Red Flames steevast haar duit in het zakje. Zowel als rechtsachter, als rechtsbuiten of als tweede spits heeft ze ondertussen haar waarde doorheen de jaren meer dan bewezen.

Na een nieuw Amerikaans avontuur - en een titel - in 2016 en een puike EK-kwalificatiecampagne richting het EK 2017 werd ze al tweede na Tessa Wullaert bij de eerste uitreiking van de Gouden Schoen. Het verschil was toen vrij klein.

Naast de gunfactor die sommigen mogelijk van Wullaert naar Cayman heeft doen 'overstappen' onder de 60,26 stemmers (afgaande op het totaal aantal punten waren er zoveel stemmers inderdaad), mag het 2017 van Cayman ook gewoon niet onder de mat worden geveegd.

Leider

Met Montpellier stuntte ze afgelopen seizoen in de Franse competitie, goed voor een tweede plaats na Lyon maar vóór PSG, ondertussen wist ze zich met dat team ook al te plaatsen voor de kwartfinales van de Champions League.

Bij haar Franse club scoorde ze negen keer in 2017 (8x in competitie, 1x in de CL), ondertussen ging ze ook bij de Red Flames als een tierelier. Ze scoorde op het EK tegen Noorwegen en maakte al zes goals in de WK-kwalificatiecampagne, niemand in Europa deed beter.

Met tien goals in 2017 dikte ze haar totaal aantal goals voor de Flames aan tot 27, waarmee ze nu ook in de top-3 aller tijden staat. Een goed 2017, een dijk van een carrière én we hebben het laatste er nog niet van gezien. Een niet eens zo verrassende prijs dus, al was het 2017 van Tessa Wullaert ook beestachtig goed.